Written: Greta Gerwig
Music: Jon Brion
Cinematography: Sam Levy
Edited: Nick Houy
เลดี้เบิร์ด เป็นเด็กหญิงวัยรุ่นที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยพอใจชีวิตปัจจุบันของตัวเองมากนัก เธอไม่พอใจชื่อ "คริสทีน" ที่พ่อแม่ตั้งให้ เธอจึงให้ใครๆเรียกเธอว่า "เลดี้เบิร์ด", เธอไม่พอใจเมืองซาคาแมนโต้ที่เธออาศัยอยู่ เธอจึงอยากไปเรียนต่อระดับมหาวิทยาลัยที่นิวยอร์ค, เธอไม่พอใจบ้านของเธอที่อยู่ไกลออกไป เธอจึงไม่บอกบ้านจริงๆของเธอให้เพื่อนบางคนรู้, เธอไม่พอใจที่แม่คอยเคี่ยวเข็ญเธออยู่เสมอ แม้รู้อยู่แก่ใจว่าสิ่งที่แม่ทำให้เธอคือความรักความเอาใจใส่ เธอจึงต่อต้านแม่เธออยู่ตลอดเวลา
จากทั้งหมดที่กล่าวมานี้ อาจจะทำให้คริสทีนดูเป็นคนที่ไม่น่ารัก แต่นี่เป็นเพียงขั้นตอนหนึ่งในกระบวนการค้นหาตัวตนของวัยรุ่นเท่านั้นเอง ก็เพราะเป็น "วัยรุ่น" มันเหนื่อย โดยเฉพาะกับครอบครัวที่พ่อเพิ่งถูกให้ออกจากงาน, แม่ที่ต้องทำงานสองกะ, และต้องอยู่ร่วมบ้านกับพี่ชาย และพี่สะใภ้จนแทบจะไม่มีพื้นที่ส่วนตัว
เป็นวันรุ่นมันเหนื่อย เพราะ ภาพลักษณ์, การเรียน, เพื่อน, คนรัก, และ การยอมรับจากผู้ใหญ่ เป็นเรื่องสำคัญ ที่พวกเขาอาจจะยังไม่รู้วิธีจัดการ จึงต้องลองผิดลองถูก เพื่อเติบโตไปเป็นผู้ใหญ่ เรามักจะเรียนรู้อย่างลึกซึ้งเมื่อได้ลองผิดแล้วการตัดสินใจที่ผิดพลาดนั้นนำมาซึ่งความเจ็บปวดแสนสาหัส
ถ้าคริสทีนเกิดในครอบครัวที่มีทุนทรัพย์มากกว่านี้ เธอก็อาจจะพอใจกับชีวิตความเป็นอยู่ของเธอเหมือนที่ "เจนน่า" เพื่อนที่มีฐานะเคยบอกกับคริสทีนว่า เธอชอบชีวิตในตอนนี้ และอยากอยู่ที่เมืองนี้ตลอดไป
อันที่จริงภาพยนตร์เรื่องนี้ก็เป็นเพียงเรื่องราวชีวิตของเด็กวัยรุ่นผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ผู้กำกับเล่าแบบเรื่อยๆมาเรียงๆแต่ก็ทำให้เวลาหนึ่งชั่วโมงครึ่งผ่านไปแบบไม่รู้ตัว นอกจากเราจะไม่รำคาญคริสทีนแล้ว ตัวละครอื่นๆที่แม้จะมีบทบาทไม่มาก แต่ก็มีบทบาทที่น่าประทับใจ โดยเฉพาะ "แดนนี่" คนรักของคริสทีนในช่วงเวลาสั้นๆ และ "แชลลี่" พี่สะใภ้ของคริสทีนที่มีบทพูดน่าจะไม่ถึงสิบประโยคด้วยซ้ำ แต่ตัวละครทั้งสองก็มาอย่างถูกที่ถูกเวลา และน่าประทับใจ
ฉากที่เราชอบทีสุดในภาพยนตร์เรื่องนี้ เป็นฉากที่มีเพียงวัยรุ่นเท่านั้นที่จะทำได้ ซึ่งก็คือ ฉากที่คริสทีนอายุครบสิบแปดปีบริบูรณ์ เธอจึงไปซื้อเบียร์, บุหรี่, และหนังสือหวาบหวิวที่ร้านสะดวกซื้อ ด้วยเหตุผลเพียงเพราะว่าอายุเธอถึงเกณ์ที่จะซื้อได้แล้วเท่านั้น
Comments
Post a Comment